Праплываюць у небе аблокі нясьпешна –
Гэта вечнасьць свае пасылае лісты,
Каб да ісьціны мудрай, журлівай і ўсьцешнай,
Хоць на колькі хвілін далучыўся і ты.
Піша вечнасьць лісты безь пяра, без паперы,
Сэнс вялікай надзеі дыктуе цішком.
Сам палёт аблачын, нібы тайнапіс веры,
Пераймае душа, каб не быць пад замком.
Паляціць і яна за нязнаныя межы,
І ў нязвыклым шляху не заўважыць сама,
Як зьліецца з абсягам, што Волі належыць,
У якім ні канца, ні пачатку няма.
|
|
